Onlangs kreeg ik een mooi artikel doorgestuurd van iemand die bij mij het Longchenpa studietraject heeft gedaan, getiteld: ‘Hartcoherentie bij emotie- en stressmanagement.’ (door Chivo, 24 aug 2011)
Wat me raakte in het stuk was dat het wetenschappelijk is aangetoond dat ons hart autonoom beslissingen kan nemen. Dat ons hart dus beslissingen kan nemen geheel onafhankelijk van onze hersenen.
Ik heb dat wel regelmatig gevoeld en vermoed, maar dat toch een beetje als subjectief en iets persoonlijks van mezelf gezien. Vanuit mijn fascinatie voor de liefde en mijn intense beleving daarvan. Direct bij mijn allereerste beantwoorde liefde dacht ik al: ‘Dit is anders dan alles wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Dit gaat mijn leven glans geven!’ Het vervulde me met geluk zonder dat ik het begreep. Ik kon me er voluit aan overgeven, en niet altijd met gelukkige afloop. Hoe vaak heb ik niet mijn hart verloren en mezelf dan later verweten dat ik m’n verstand er niet bij had?
En om dan nu onderbouwd te zien door een gedegen wetenschappelijk onderzoek dat dat helemaal niet had geholpen, doet me alsnog goed.
Ik snap nu dat het hart van mij allang een beslissing had genomen..
Recent wetenschappelijk onderzoek heeft getoond dat het hart een eigen neuronennet heeft met een eigen geheugen en die in staat is om beslissingen te nemen die geheel onafhankelijk zijn van de hersenen in ons hoofd. Sterker nog, het hart kan niet alleen autonoom beslissen maar ook ons emotioneel brein en ons rationeel brein beïnvloeden.
In mijn boek over liefdesrelaties schrijf ik over de eerste ontmoeting als het energieke en gelukzalige beginpunt van je relatie, waar je ook jaren na dato nog uit kunt putten:
‘De eerste ontmoeting is het moment dat de liefdesvonk oversloeg. Dat kan door een blik zijn, of een aanraking, of een eerste herkenning, een geur, een dieper gevoel… wat het ook was: het gebeurde aan je en voerde je mee. Het is waar je op bent gevallen, wat je fascineerde in die ander, waar je tegen alle ratio in voor bent gegaan. Dat is een krachtige impuls.’
Een vrouw zegt over de eerste ontmoeting met haar huidige man: De elektriciteit bij de eerste kus was heel groot. Ik had dat nog niet eerder met iemand gevoeld, zoveel fysieke connectie. Er was iets onvoorwaardelijks in me gewekt dat ik hem helemaal wilde, het ongelukkige, geslotene, de elektriciteit, de power…. alles eigenlijk. Terwijl mijn verstand zei ‘geen relatie beginnen met deze jongen’, zei iets anders ‘dit is mijn man’.
Zal dat haar autonome hart geweest zijn?
In het artikel wordt een relatie gelegd tussen het hart en ons gevoelsleven. Mensen die doorgaans gelukkig zijn, hebben een hoge hartcoherentie. Ondanks onze oprechte intenties zijn we eerder geneigd om ongezonde, negatieve emoties voorrang te verlenen boven positieve. Hoewel veel mensen zeggen dat ze geven om anderen en het leven waarderen, lijkt dit meer een rationele dan een emotionele realiteit te zijn. Dit gaat gepaard met een lage hartcoherentie. Als een situatie vaak voorkomt, dan past ons lichaam zich aan en stelt de veelvoorkomende situatie als norm. Als een lage hartcoherentie de uitgangspositie is, zal het lichaam daar dus naar streven.
Dit vind ik een fascinerend gegeven. Er zet zich in de tijd ook iets vast. Zoals nare ervaringen tot gevolg kunnen hebben dat we bepaalde gedachtes vastzetten in ons hoofd, zo kan het hart de lage frequentie vastzetten, als we langere tijd negatieve emoties voorrang verlenen.
Het trainen van de hartcoherentie moet er voor zorgen dat een hoge hartcoherentie de nieuwe uitgangspositie wordt. De sleutel tot beïnvloeden van de hartcoherentie is niet positief denken, maar positief voelen en daarvoor kunnen we putten uit het emotionele geheugen. Gevoelens van liefde, onbezorgdheid, oprechte waardering, etc. lijken het beste te werken.
Positief voelen helpt dus om de hartcoherentie te verhogen. Positief denken lukt me aardig, ook door de verschillende meditaties die ik doe, maar positief voelen is andere koek. Het lukt me in beginsel wel om positieve gevoelens op te roepen, maar al snel vervliegen ze. Ze geven ook een praktische tip in het artikel: emotiemanagement noemen ze dat.
1. Sluit je ogen en adem regelmatig
2. Verplaats je aandacht naar je hart en voel hem kloppen. Concentreer en stel vast of je hem beter voelt wanneer je in- of uitademt
3. Denk vervolgens aan iemand waar je blij voor kunt zijn of blij van wordt en ga terug naar een situatie waarin dat ook gebeurde. Beleef opnieuw deze situatie en voel die blijheid. Probeer het vast te houden
Ze zeggen dat dertig dagen van dit emotiemanagement maakt dat de cortisol (stresshormoon) niveaus met 23% dalen en de DHEA (opbouwende hormoon) met 100% stijgen.
Leuk, ik ga het uitproberen. En onderwijl schrijf ik lustig door over de liefde, want ook dat geeft me met regelmaat een positief gevoel.
De geliefde komt, de geliefde komt!
Maak ruim baan voor hem!
Hij is op zoek naar een hart
Laat hem er een zien.
Ik schreeuw: ‘U bent naar mij op jacht!’
Lachend antwoordt hij: ‘Ik ben niet gekomen
om op je te jagen.
Ik ben gekomen om je te redden.’
Rumi