‘Echte liefde daar gaat tijd in zitten’

Ik ben de laatste hand aan het leggen aan mijn boek voor jongeren. Tenminste, dat hoop ik want het is een meerjarenproject en het leidt een geheel eigen leven (zoals pubers dus). Ruim twintig jaar geleden ben ik begonnen met het interviewen van jongeren uit de Randstad omdat ik toen met hen werkte op de jeugdtheaterschool in Rotterdam. Tussen het werken door gingen de gesprekken eigenlijk altijd over liefde en seks. Verveelt nooit. Tien jaar later ben ik een nieuwe groep jongeren gaan interviewen in het oosten van het land. En vervolgens hebben twee van mijn kinderen, die zelf pubers waren geworden, de laatste aanzet gegeven bij het afmaken van het boek.

Toen mijn oudste kinderen begonnen met experimenteren, vertelde ik over de interviews die ik met jongeren had gehad. Ze waren daar heel benieuwd naar; liever de ervaringen van andere jongeren over liefde en seks horen dan voorlichting van je moeder. Dat snap ik wel. De meesten zitten er niet op te wachten, zo’n ‘kom even zitten’ moment met je vader of moeder.

‘Ik vind het gênant om dingen over seks met m’n moeder te bespreken. Dat doe ik niet. Ouderen hebben toch geen seks, denk ik dan, wat weten die? Ik neem het makkelijker van andere jongeren aan.’

Het is een boek geworden waarin niet over jongeren wordt gesproken maar vanuit jongeren. Wat ervaren ze zelf? Wat zijn hun ervaringen, verlangens, angsten, vragen, maar ook tips die ze elkaar geven op het gebied van seks en liefde?

‘Seks met liefde is leuker omdat het op lange termijn leuker is. Seks om de seks is korte termijn.’

‘Seks hebben is niet zo moeilijk, maar het allebei fijn vinden wel.’

‘Verliefdheid is iets wat snel kan gebeuren en ook zomaar weer over gaat. Echte liefde is iets wat je met elkaar opbouwt, daar gaat tijd in zitten.’

Het ligt nu bij een uitgever, ‘boven op de stapel’, hebben ze me verteld. Te wachten tot alle mensen die erover gaan, akkoord zijn. Het is duidelijk dat ook uitgeverijen last hebben van de crisis, ze nemen amper nog risico en willen vooraf zeker zijn dat een boek gaat verkopen. Maar ja, hoe zeker kan je zijn? Niets grilliger dan een puber. Mijn favoriete doelgroep. Dus ik ga vrolijk door. En heb inmiddels een hele creatieve jongen gevonden die te gekke tekeningen maakt. Hij is geheel uit zichzelf aan het tekenen geslagen toen hij een paar hoofdstukken had gelezen.

Aan ons zal het niet liggen. En aan al die enthousiaste jongeren die ik door de jaren heen heb mogen interviewen en steeds vaker vragen ‘wanneer komt dat boek er nou?’, ook niet. ‘Sorry jongens en meiden, die volwassenen zijn angsthazen. Maar voor jullie alvast dit bericht en een voorproefje van wat schetsen van Wouter (19 jr).’

De kracht van cocreatie

Gisteravond was ik pitcher op een Gave Dingen Doen avond.
Gave Dingen Doen is een initiatief van Bela Evers en Bas Mennink, waarbij het erom gaat mensen bij elkaar te brengen met verschillende achtergronden, die vrijblijvend hun kennis willen delen en elkaar willen helpen. Een mooi initiatief, en vooral: heel inspirerend!
Ik heb nu een aantal keren de avonden bijgewoond (niet als pitcher, maar als ‘gever’) en ik kom er altijd heel vrolijk en energiek vandaan. Zoveel mogelijk ideeën genereren en creatieve invalshoeken verzinnen om elkaar verder te helpen, is vervullend voor zowel gever als ontvanger.

Maar nu stond ik dus aan de andere kant mijn boek voor jongeren over liefde& seks te pitchen. In 12 minuten moest dat! Niet mijn sterkste kant, ik kan me zo laten meeslepen in mijn verhaal..maar de timing is strak op zo’n avond. En terecht want het bleek voldoende: de wand voor de ideeën en suggesties stroomden vol.
Mijn vraag was: Hoe positioneer je een boek op de markt voor jongeren, een doelgroep die niet snel een boek koopt?
Van alles kwam er los: van de scholen afgaan met een totaalpakket (lezing, boek, theater), tot no-schuurbuttons en schuurhiertshirts, tot een ouder-kindversie en een socialmediaplan maken met behulp van de jongeren zelf.
Heel blij ging ik naar huis en om 1 uur ’s nachts rolde ik stuiterend mijn bed in.

Vandaag zit ik een beetje stil te staren naar de grond van mijn werkkamer die bezaaid is met alle suggesties op gele post-its. Waar ga ik beginnen? Wat ga ik oppakken? Geen idee nog, nou ja, voorzichtig blijft mijn blik bij bepaalde plakkertjes hangen, en moet ik weer lachen bij de ‘WC-schuurkalender’ en ‘Wat je je biologieleraar niet wil horen zeggen’, dus het zal vanzelf duidelijk worden.

Het allerbelangrijkste voor nu is dat ik uit mijn eigen wereld ‘getikt’ ben en ik in mijn fantasie ineens verder durf te denken: verder de wereld in, zie ik mezelf met mijn boek-kalender-strip onder mijn arm, op pad met een groepje jonge ambassadeurs? Ga ik misschien wel samen met een groep jongeren een socialmediaplan maken? (terwijl ik al in paniek raak als iemand me vraagt een link te maken naar een geluidsopname).

Dat is wat deze avond nu al heeft gebracht: in cocreatie is er veel meer mogelijk dan ik als schrijver in mijn werkkamer durf te verzinnen en te doen.

Wordt vervolgd…en mocht je het ook een keer willen ervaren: klik hier