Laten we niet wennen

Als de dagen lengen
als het donker toeneemt
niet alleen in de dagen voor kerst
maar al langer.
Als het ongeloof groter wordt
en de onmacht toeslaat
de oorlogen blijven duren
omdat machthebbers wolven blijken
in schaapskleren.
Over de grenzen
maar ook heel dichtbij
gaan we echt die afslag in met elkaar,
waarin extreem de norm wordt?

Als we denken ‘wat maakt het nog uit’ of 
‘ik voel me een vreemdeling in deze wereld.’
Dan doemt er in mijn hoofd een mantra tekst op:
‘Laten we niet wennen’

Laten we niet wennen aan het recht van de sterkste
aan de schreeuwende stemmen
aan de onbescheidenheid
aan de misleidingen op social media.
Het publiekelijk afstraffen van fouten, 
wetend dat we allemaal steeds fouten maken.
Aan de valse beloftes, die van dag tot dag kunnen veranderen
want wat zijn die waard?
Aan wel profijt willen maar niet bereid tot offers.
Aan de mening dat we heus wel zonder kunst en cultuur kunnen
en dat de publieke omroepen net zo goed kunnen worden afgeschaft.
Aan eigenbelang verpakken in landsbelang.
Laten we niet wennen aan de sussende woorden rond
het grote stikstof- en klimaatprobleem, omdat de rek eruit is
en we genoeg hebben van die woorden, 
dat is precies wat wordt beoogd.

Laten we niet meegaan in die verharding
want verharding leidt tot terugtrekken
tot afschermen
tot ieder voor zich.
Dus laten we lief zijn.

Laten we hardop uitspreken wat ons aan het hart gaat,
versterken wat wordt afgebroken
steunen wat kwetsbaar is.
Laten we elkaar zien,
elkaar bevragen.
Hoe is het nu met jou?

‘Wat maakt het nog uit wat ik doe, druppel op een gloeiende plaat?’
Heel veel.
Het maakt veel uit wat we doen.
In de kern zijn we licht en liefde,
dat is onveranderlijk en onaantastbaar.
Als jij licht bent
en ik kom jou tegen
word ik ook lichter.
Dat is een heel krachtig cadeau.

Ik wens je mooie kerstdagen en ik zie je graag in het nieuwe jaar,

Marthe van der Noordaa

Liefde en lezen

Om met de deur in huis te vallen, de afgelopen maanden zijn er twee boeien geweest die ik heb vastgepakt: liefde en lezen.

Lezen maakt me rustig en brengt me bij wat er echt toe doet. Het is voor mij, net als de liefde, een intieme aangelegenheid. Een goed boek ervaar ik als een onthulling, kwetsbaar, je wordt toegelaten in iemands persoonlijke verhaal. Je mag mee in hun zoektocht, en wordt daardoor deelgenoot van hun diepere vragen die blijken te raken aan de mijne. En dan ineens die zin of zinnen waarvan je denkt, had ik die maar geschreven. Taal kan zo schoon zijn. Soms is een boek zo raak dat ik daarna even een tijdje niet meer kan lezen. Ken je dat? Dat je niet zomaar weer ruimte hebt voor een ander boek, alsof je direct na aankomst over zou stappen in de volgende bus naar een verre bestemming. Die ervaring had ik na het lezen van de nieuwe roman van Thomas Verbogt, Hij heeft me met zijn ‘Als je de stilte ziet’ de afgelopen tijd geraakt en opgetild. Het trilde nog lang na.

Een tijd eerder kwam dit pareltje op mijn pad: ‘Een bijna volmaakte vriendschap’ van Milena Michiko Flasar.
‘Dat meisje daar, ze roert zonder ophouden met haar vinger in de plas. Maakt alleen maar tekeningen die vervloeien. Het is een zinloos en toch gelukkig spel. Het meisje lacht voortdurend. Ik vraag me af waarom wij dat niet meer kunnen, zinloos gelukkig zijn. Waarom we, als we groter worden, in nauwe en lage ruimten zitten, waar we ons ook bevinden, hooguit van de ene ruimte naar de andere gaan, terwijl we als kind toch in een ruimte zonder muren waren. Want zo herinner ik het me: toen ik klein was, was mijn onderdak mijn hier en nu. Noch het verleden noch de toekomst kon me iets maken, en hoe mooi zou het zijn als dat vandaag nog zo was. Als we bijvoorbeeld niet voor het resultaat zouden werken, maar uit overgave, zonder inspanning.’

Zoveel moois in deze passage. Mijn onderdak mijn hier en nu. Zinloos gelukkig zijn. Iets doen, niet met een reden, een resultaat, maar puur omdat je het graag doet. Geen inspanning maar overgave. Voor mij zit dat in spontane ontmoetingen die raken, zomaar op straat, thuis aan tafel met dierbaren, theater, schoonheid, muziek, de moeder gans die hier in de sloot voorbij zwemt met haar vijf jongen. Het zijn ook juist die dingen waar we in alle drukte zo snel aan voorbijgaan.
En de liefde. Ik heb de afgelopen tijd zo goed gevoeld wie me lief is. Door de opgelegde afstand kwam juist het besef wie echt nabij zijn. Ook mijn eigen geliefde heb ik opnieuw leren kennen, zo op elkaars lip, onder elkaars huid, de verschillen pregnanter, de behoefte elkaar opnieuw te ontdekken en lief te hebben groter.

Niet alleen wie, maar ook wat ook me lief is, werd helder. Dat bleken geen grote dingen en het lag heel dichtbij huis, wat een fijne ontdekking.
Veel mensen die ik heb gesproken in mijn coachingspraktijk en op straat (zoveel meer contact gehad met mijn buurtjes in de straat en in de supermarkt) vonden het fijn om de afgelopen maanden zo dichtbij huis te blijven. De eenvoud die het brengt, als alle overtollige onrust en afleiding wegvalt. Zelfs jongeren en studenten heb ik horen zeggen dat het best fijn was, even geen afspraken, geen evenementen, niet doorlopend ‘aan’ staan, het wegvallen van de FOMO, fear of missing out. Bizar toch, dat je meedoet niet omdat je er zin in hebt, maar uit sociale angst iets te missen?

Het is dichtbij vaak veel fijner dan we denken. Rommelen in huis, of in de tuin, een praatje met de buren, wandelen langs een slootje, lekker koken, boodschappen doen voor iemand die het nodig heeft. Het is echt waar: klein geluk ligt op de stoep.
Daarom stuit het misschien ook wel op zoveel weerstand dat de overheid nu als prioriteit heeft om de KLM te redden. Waarom eigenlijk? Als ik mensen vroeg: wat heb je gemist de afgelopen tijd? heb ik zelden iemand gehoord die zei: ‘dat ik niet meer kon vliegen.’ Het blijkt geen primaire menselijke behoefte, maar een maatschappelijke financiële kwestie. De stem van de macht en het geld die spreekt en besluit. En voor we het weten, wordt dat weer normaal en volgen we deze maatschappelijke norm.

Maar we zijn geen volgers, we zijn medescheppers. En we hebben de keuze, ook nu alles langzaamaan weer ‘open’ gaat. Laten we vanuit vrijheid kiezen en dichtbij blijven.
Bij wat we hervonden hebben. Bij onszelf en bij elkaar.

 

Ps mooie boekentips zijn hier te vinden, in mijn digitale bibliotheek

 

 

Ik heb je lief, maar nu even niet

Vrouw A is verdrietig, ze huilt.
Man B ziet het en komt naar haar toe.
B: ‘Lieverd, wat is er?’
A prevelt iets over dat ze bang is.
B: ‘Maar dat hoeft toch helemaal niet?’
A kijkt hem verward aan. Dan somt ze door haar tranen heen op
waar ze bang voor is.
B: ‘Maar lieverd, daar is toch niks aan te doen?’
Vrouw A huilt harder.
B valt even stil. Dan probeert hij een oplossing aan te reiken,
wat ze zou kunnen doen.
A kijkt hem wezenloos aan, dan kijkt ze naar buiten.
B probeert nog een andere optie.
A huilt zachtjes door.
B gaat even wat anders doen.

Misschien een herkenbare scène. De vrouw is verdrietig en bang, de man doet zijn best, en reikt allemaal dingen aan die hij als behulpzaam ziet, zoals ‘het valt toch wel mee, daar is toch niks aan te doen’, en tot slot een oplossing. Het werkt niet. Het ademt goede bedoeling, onbegrip, en twee werelden die nu niet gaan samenkomen. De man voelt zich machteloos en tekortschieten, de vrouw voelt zich niet erkend in haar verdriet.

Een van de vele vormen van miscommunicatie die ik tegenkom in mijn praktijk voor relatiecoaching. Het verrast me iedere keer weer hoeveel onbegrip en conflicten er voortkomen uit miscommunicatie. Het ligt niet aan onwil of slechte bedoeling, of aan een gebrek aan liefde. Bovenstaande man en vrouw kunnen veel van elkaar houden en toch op zo’n cruciaal moment niet samenkomen. Lastig, maar niet ernstig. Dat is vaak mijn eerste boodschap. Het ligt niet aan de liefde, maar aan de communicatie, of het gebrek aan communicatie. En daar is heel goed wat aan te doen.

Daar wil ik voor pleiten in deze tijd, waar gelukkig zijn, het fijn willen hebben en geslaagd zijn zo voorop staan. Tijdens deze dagen in de aanloop naar Valentijn zou ik willen zeggen: relaties zijn ingewikkeld, communicatie tussen geliefden is ingewikkeld en het is heel logisch dat je elkaar bij vlagen totaal niet begrijpt of aanvoelt. Dan is er geen ramp, maar werk aan de winkel. ‘Ik heb je lief, maar nu even niet.’

Kom vooral langs. Naast mijn praktijk in Bergen, heb ik sinds kort ook een werkplek in de stad die me lief is: Amsterdam.

Je bent

Je bent gewoon je bent
gewoon een mens dat is
een warm en onontwarbaar wezen
en toch kun je gebeuren als een wonder

want ik heb je geroepen in mijn slaap
ik riep je liefde

door eigen honger
in de eigen stem ontwaakt
zag ik: ik heb je niet gedroomd
hier ben je je bestaat

ik heb je liefgehad
dit is de nacht

ik heb je lief
ik heb je niet bedacht.

– Ellen Warmond

 

Marthe van der Noordaa

De moed om lief te hebben

Foto: Roberto Colacioppo

En dan ineens is het zomer… zo voelt het dit jaar. Het heeft een aparte aanloop gehad. In de meivakantie vroor het nog ’s nachts, we hebben toen gekampeerd en moesten met mutsen op slapen, zo koud was. Vlak daarna in juni konden de korte broeken en rokjes aan en scheen de zon zo fel dat in enkele dagen alles groen was en de rozen openschoten. Daarna weer een tijd met koude wind en regen en toch maar die extra deken op het bed. Abrupte overgangen.
Ik hou van geleidelijk dus voor mij is het wennen. Ooit gingen we in de winter een keer naar een Canarisch eiland, dat was een schok voor me, de eerste 2 dagen zat ik nog in m’n lange broek en vest bij het zwembad.

Het mooie van de zomer vind ik dat er een soort ontspanning en losse blijheid over de mensen komt, gewoon omdat het lekker weer is. En met de belofte van de zomervakantie in zicht, gaat het moeten langzaam over in mogen. Loslaten, de boel de boel, achter de computer vandaan, spelen, buiten eten, blijven zitten tot de zon onder is, de tijd vergeten.. Ik fietste begin juni door een park in Amsterdam en overal zag ik mensen met elkaar op kleedjes zittend in het gras, jonglerende jongeren, stellen langs de waterkant, families rondom rokende barbecues. Er wordt gepraat, gespeeld, geflirt, gedommeld..en opvallend weinig laptops en mobiels, die ons isoleren en doen verdwijnen in een digitale wereld. De zomer nodigt uit tot samenzijn en ontmoeting.

Het sluit aan bij een tekst die ik net gelezen heb in een fotoboek dat ‘Family’ heet, een verzamelwerk van fotografen die over de hele wereld foto’s hebben gemaakt rond het thema familie. De foto’s zijn heel pakkend, maar de introductietekst vind ik minstens zo mooi. Ik zou de hele tekst wel willen delen, zo relevant vind ik ‘m, maar dat is voor dit blog te lang. Bij deze een aantal passages (vertaald uit het Engels).

“Wij verlangen allemaal naar nabijheid, maar lijken het niet te vinden in onze instant-informatie-internet-dot-com tijd. We hebben niets verkeerd gedaan. Het is alleen dat de technologie ons heeft beroofd van onze wonderen.

De foto’s in dit boek tonen wat blijvend is en wat altijd zal blijven bestaan: de liefde van een moeder, de trots van een grootvader, de lach van een kind, het verdriet van een vader. Familieliefde is sterker dan staal en beton. Familieliefde is als de wind: instinctief, rauw, broos, mooi, soms woedend, maar altijd onstuitbaar. Het is onze collectieve adem. Het is ’s werelds grootste kracht.

Stammenstrijd is geen slecht woord. Het betekent niet: oorlog. Het betekent niet: afgescheidenheid. Het betekent niet het mijne is beter dan het jouwe. Het betekent dat we naar onze collectieve onzichtbare droom luisteren. Sluit je ogen en leg je hand op je hart en voorbij het geluid van de alledaagse drukte en machinerie, zul je het geluid horen van kloppende harten van over de hele wereld. Het is hetzelfde hart. Het is een collectief hart. Wij. Ons. Niet zij of de ander. Het is het hart van een familie. Het is ons gezamenlijke lied.

Ik geloof dat elke persoon die is gestorven – in slavernij, in een oorlog, in de Holocaust, bij terroristische aanslagen, door menselijke vernietiging, droogte of hongersnood – is gestorven zodat de rest van ons kan leven. Ik geloof dat elke jammerklacht bij een graf die een moeder heeft uitgeschreeuwd naar de hemel, een smeekbede is richting de goden om genade te hebben met de rest van ons, zodat ieder van ons in onze eigen families beter en met meer genade kunnen leven.

Op enig moment zullen we allemaal dit leven verlaten en voedsel voor de wormen worden. Dat is ons uiteindelijke lot. De werkelijke vraag of we succesvol zijn geweest of niet in dit leven, gaat niet over wat we de wereld op professioneel gebied hebben gegeven, maar over de hoeveelheid liefde die we in ons kielzog hebben meegedragen.
Niet iedereen heeft de kans, het geluk of de kunde om een ​​geweldige filmmaker, architect, zakenman, kunstenaar of professor te worden. Maar iedereen met de moed om lief te hebben, kan het voorrecht verdienen om op een bank te zitten en iemand te hebben – een kind, een kleindochter, een geadopteerde zoon, een nichtje – waar je de hand van pakt en tegen zegt: ‘Je bent het mooiste dat me ooit is overkomen.’ Dat is de ultieme test van grootheid, de ultieme opstandige daad. Dat soort liefde, familieliefde, maakt ons onmetelijk krachtig.
Omdat je door zo van iemand te houden, van mij houdt en van mijn familie – en ik van jou. Moge je liefde, zoals deze foto’s, voor altijd bestaan.”

James McBride (South Nyack, N.Y.)

Zolang wij nog geen voedsel zijn voor de wormen, en er nog genade is in deze bizarre wereld zodat wij kunnen leven, laten we dan ook voluit leven en liefhebben. Door alle ruis, angst, pijn, verwarring en onzekerheid, oprechte aandacht geven aan onze naasten. Dat kan familie zijn, maar ook een vriend of buurvrouw. Het is de ander echt zien en willen ontmoeten. Op een bankje langs de waterkant of op je eigen stoep. Dansend op het ritme van ons collectieve hart.

Ik wens je een hele fijne zomer.

ps als je nog op zoek bent naar een fijn boek: in mijn digitale bibliotheek staan allerlei titels getipt door verschillende lezers.

 

 

Ontwapenen

In mijn vorige post zei ik dat ik zo blij was dat ik weer ruimte had om te lezen. Dat genieten is nog volop gaande. Ik heb bij mijn boekpresentatie allerlei leuke boeken gekregen over de liefde, waaronder een prachtig sprookje ‘Het verhaal van de bamboesnijder’. Om eerlijk te zijn ben ik niet zo’n fan van sprookjes, omdat ik ze vaak zo slecht geschreven vind (hoop dat ik geen mensen beledig). Maar dit sprookje is mooi en vernuftig geschreven en gaat over het hartstochtelijk verlangen van een aantal prinsen naar de onbereikbare dochter van de bamboesnijder. Ik lees meestal in drie of vier boeken tegelijk, en een sprookje kan daar prima bij.
Zo ben ik ook nog steeds aan het lezen in ‘Dit wil je weten’, een verzameld werk waarin verschillende wetenschappers en kunstenaars gevraagd werd ‘Welk inzicht uit je vakgebied kan anderen helpen in het dagelijks leven?’ Mijn oog viel dit keer op een uitspraak van Ricky Koole, actrice en zangeres.

‘Als je het toneel opkomt, moet je proberen te ontspannen. De controle loslaten en jezelf laten zien. Desnoods met een misser als resultaat. Door jezelf te laten zien, in alle openheid, geef je ook de mensen tegenover je de mogelijkheid zich te openen. Je maakt communicatie mogelijk.’
Dat vind ik mooi gezegd: door jezelf te laten zien, geef je de mensen het vertrouwen om zich te openen. En dat leidt tot communicatie. In mijn boek Een schat aan Liefde spreek ik daar ook over: door jezelf te laten zien, door te geven, leg je verbinding en komt er iets op gang (communicatie, contact). Een gevende beweging opent en schept verbinding.

‘Je moet proberen je zo snel mogelijk over te geven, je gêne overboord te gooien. Je niet wapenen op spannende momenten, maar juist ontwapenen’, vervolgt Ricky Koole.
Op spannende momenten gaat het erom dat je de controle loslaat en je overgeeft. Niet wapenen, maar ontwapenen. Terwijl alles in je lijf zich op spannende momenten juist schrap wil zetten, werkt het ’t beste om een tegenbeweging te maken. Op spannende momenten ontspannen.

Heel herkenbaar en zinnig: ik ben op dit moment op Tour d’ Amour door het land en geef lezingen op onbekende plekken met uiteenlopend publiek. We spreken over de liefde, wat heel leuk is maar ook kwetsbaar en voor sommigen mensen omgeven met teleurstelling en pijn.. En dan gaat het erom dat ik ontspan, en mezelf laat zien. Dat ook ik, wat betreft de liefde, regelmatig met lege handen sta. Het blijft me overweldigen. En ik blijf me eraan overgeven. Zowel in het contact met de mensen op mijn Tour, als met mijn geliefde, nog steeds na 28 jaar. Niet wapenen, maar ontwapenen. Mooi motto.
Graag tot een volgende ontmoeting.

Tour d’Amour

Altijd de liefde

Ik ben begonnen aan mijn volgende boek. Het gaat over de liefde en de kracht van de liefdesrelatie. Ik geef nu een tijdje lezingen over het onderwerp en ik kan niet anders zeggen dan dat ik er heel vrolijk van word. Er is zoveel aan te beleven en het is lekker concreet: passie, strijd, tranen, verwondering en echt geluk. Ik hou ervan!

Eigenlijk al vanaf dat ik vrij jong was besefte ik dat de liefde veel voor me zou betekenen. Het eerste moment dat ik verliefd werd, was dan ook een magisch moment. Ik weet nog dat ik dacht: wauw (zo schreef je dat toen) dit gaat mijn leven leuk maken! Naast het alledaagse functionele bestaan, kwam er ineens zo’n extra dimensie bij. Dat de liefde geen doel diende en fijn was zonder dat ik het begreep, vervulde me met geluk.

Ik weet ook nog dat ik onderweg naar school op de fiets (dagelijks 20 km dus genoeg tijd om te mijmeren), een gebedje deed: ‘Mag ik alsjeblieft een vriendje dan hoef ik niet over dit jaar?’ Dat was wel echt een offer want ik zat op het Gymnasium en blijven zitten was eigenlijk geen optie.
Gelukkig zijn mijn gebedjes verhoord, en is er iets in werking gezet wat nu nog steeds gaande is. Namelijk dat de liefde en mijn relatie een belangrijke plek innemen in mijn dagelijks bestaan. Ik vind er simpelweg niet zoveel aan, als dat stagneert of ontbreekt.

Ik zie investeren in de liefde dan ook als de beste investering die er is. Waarschijnlijk is dat ook waarom ik het land in trek om erover te spreken; mijn pleidooi om meer te investeren in de liefde. Want dat houdt niet bepaald over: de tijd die koppels bijvoorbeeld gemiddeld nemen voor een echt gesprek met elkaar is een uur per week. Dat is 9 minuten per dag! Als je nagaat hoeveel tijd en aandacht er gaat naar werk, sporten, kinderen, hobby’s, sociale contacten en dan ergens helemaal achteraan als sluitpost de relatie? Jarenlang kan dat zo doordruppelen, tot het gaat wringen, en sputteren of uit elkaar knalt (als het hun auto was, waren ze allang naar de garage gegaan voor onderhoud).

De meeste koppels die ik spreek (ik ben ze aan het interviewen voor mijn boek) zeggen dat ze een half uur per dag echt samen nodig hebben om het contact en hun relatie goed te houden. Een goeie relatie kan zoveel geven: intimiteit, inspiratie, steun, een klankbord om jezelf te ontwikkelen, iets om volop van te genieten. En de mogelijkheid om meer te worden dan je in je eentje ooit zou kunnen zijn.

 Zij: ‘Als ik met hem ben dan komt het goed, met hem kan ik mezelf ontdekken.’
Hij: ‘Door haar weet ik me gezien. Het is een weten, niet een gedachte. Zij snapt het wél.’

Ik kan er uren naar luisteren in de interviews. Het verveelt nooit, de liefde. Gelukkig maar, want ik ben er de komende jaren nog wel mee bezig…met hem en met dit boek.
Wordt vervolgd.

30 mei lezing Making Love in Rotterdam
19 nov lezing De scheppingskracht van de liefdesrelatie in Huizen

‘Echte liefde daar gaat tijd in zitten’

Ik ben de laatste hand aan het leggen aan mijn boek voor jongeren. Tenminste, dat hoop ik want het is een meerjarenproject en het leidt een geheel eigen leven (zoals pubers dus). Ruim twintig jaar geleden ben ik begonnen met het interviewen van jongeren uit de Randstad omdat ik toen met hen werkte op de jeugdtheaterschool in Rotterdam. Tussen het werken door gingen de gesprekken eigenlijk altijd over liefde en seks. Verveelt nooit. Tien jaar later ben ik een nieuwe groep jongeren gaan interviewen in het oosten van het land. En vervolgens hebben twee van mijn kinderen, die zelf pubers waren geworden, de laatste aanzet gegeven bij het afmaken van het boek.

Toen mijn oudste kinderen begonnen met experimenteren, vertelde ik over de interviews die ik met jongeren had gehad. Ze waren daar heel benieuwd naar; liever de ervaringen van andere jongeren over liefde en seks horen dan voorlichting van je moeder. Dat snap ik wel. De meesten zitten er niet op te wachten, zo’n ‘kom even zitten’ moment met je vader of moeder.

‘Ik vind het gênant om dingen over seks met m’n moeder te bespreken. Dat doe ik niet. Ouderen hebben toch geen seks, denk ik dan, wat weten die? Ik neem het makkelijker van andere jongeren aan.’

Het is een boek geworden waarin niet over jongeren wordt gesproken maar vanuit jongeren. Wat ervaren ze zelf? Wat zijn hun ervaringen, verlangens, angsten, vragen, maar ook tips die ze elkaar geven op het gebied van seks en liefde?

‘Seks met liefde is leuker omdat het op lange termijn leuker is. Seks om de seks is korte termijn.’

‘Seks hebben is niet zo moeilijk, maar het allebei fijn vinden wel.’

‘Verliefdheid is iets wat snel kan gebeuren en ook zomaar weer over gaat. Echte liefde is iets wat je met elkaar opbouwt, daar gaat tijd in zitten.’

Het ligt nu bij een uitgever, ‘boven op de stapel’, hebben ze me verteld. Te wachten tot alle mensen die erover gaan, akkoord zijn. Het is duidelijk dat ook uitgeverijen last hebben van de crisis, ze nemen amper nog risico en willen vooraf zeker zijn dat een boek gaat verkopen. Maar ja, hoe zeker kan je zijn? Niets grilliger dan een puber. Mijn favoriete doelgroep. Dus ik ga vrolijk door. En heb inmiddels een hele creatieve jongen gevonden die te gekke tekeningen maakt. Hij is geheel uit zichzelf aan het tekenen geslagen toen hij een paar hoofdstukken had gelezen.

Aan ons zal het niet liggen. En aan al die enthousiaste jongeren die ik door de jaren heen heb mogen interviewen en steeds vaker vragen ‘wanneer komt dat boek er nou?’, ook niet. ‘Sorry jongens en meiden, die volwassenen zijn angsthazen. Maar voor jullie alvast dit bericht en een voorproefje van wat schetsen van Wouter (19 jr).’