Onverschrokken Valentijn

Deze week is het Valentijnsdag. Ooit schreef ik een blogtekst over de onverschrokken Valentijn, die ik ook nu weer relevant vind om te delen. 
Op mijn lezingen en in mijn werk als relatiecoach wordt meestal wel duidelijk dat ik niet zo’n voorstander ben van Valentijnsdag; zo’n ‘aparte’ dag van aandacht en ook niet van de zoetsappigheid die eromheen hangt. Ik ben meer een voorstander van iedere dag Valentijnsdag. Je geliefde aandacht geven doe dat vooral dagelijks! Want wat is er fijner dan een kus, een compliment, een goeie grap, een onverwachts gebaar en oprechte aandacht voor elkaar te midden van de dagelijkse sores? 
En de zoetsappigheid? Een relatie is grillig, intens, prachtig, ingewikkeld, en soms meedogenloos en pijnlijk. Geen sprookje zou ik zeggen maar veeleer een avontuur. En grappig genoeg sluit dit wel aan bij iets wat ik las over de heilige Valentijn en 14 februari.

Ik kwam het volgende tegen:
In 496 riep Paus Gelasius 14 februari uit tot de dag van de heilige Valentijn. Er deed een legende de ronde over ene bisschop Valentijn, die regelmatig stellen in de echt verbond. Op een goed moment kwam een jong paar bij hem met het verzoek hen te trouwen. De man was een ‘heidense’ soldaat, de vrouw een christen. Volgens de wet was het hen niet toegestaan te trouwen. Maar Valentijn vond de liefde zwaarder wegen dan de wetten van de keizer, en huwde het stel. Al gauw kwamen meer paren met hetzelfde verzoek. Uiteindelijk werd hij aangegeven en gearresteerd. Toen hij voor de keizer moest verschijnen, probeerde hij die te bekeren. Claudius voelde zich beledigd en liet Valentijn martelen en onthoofden. Dat gebeurde op 14 februari maar welk jaar het was, is onduidelijk. Voordat het vonnis werd uitgevoerd, zag Valentijn nog kans het dochtertje van de gevangenisbewaarder een briefje toe te stoppen: ‘Van je Valentijn’, stond erop.

Niet zo heel romantisch, 14 februari als de dag waarop Valentijn gemarteld en onthoofd werd (toegegeven: dat briefje voor de dochter dan weer wel). Maar wel heel mooi dat deze bisschop Valentijn de liefde zwaarder liet wegen dan de wetten en daarvoor bleef staan, ook als dat betekende dat de dood erop volgde.

Heel in de verte herken ik daar wel iets van: op een goed moment in mijn leven was het een besluit dat ik de liefde erkende als een belangrijke levensbehoefte en niet als een prettige bijkomstigheid. Ik wilde er vol voor gaan. Vanaf toen was het duidelijk dat als het niet goed ging in mijn relatie, het niet goed ging met mij. Dan wist ik dat er werk aan de winkel was: niet denken dat het wel vanzelf overgaat maar bespreken, eerlijk zijn over mijn verlangens, niet zwichten, blijven zoeken, benieuwd ook naar zijn motieven, onthechten en onbevooroordeeld kijken en echte aandacht geven, dat soort zaken. Ik heb het bovenaan mijn lijst van ‘heel belangrijk’ gezet, wat betekende dat ik het standvastig moest ‘uithakken’ in mijn dagelijkse drukke leven, waar zoveel dingen altijd weer strijden om aandacht. Een onverschrokken keuze.

Aan het slot van mijn boek ‘Een schat aan liefde’ schrijf ik: ‘De schatkamer van je relatie is goed gevuld. De kunst is nu om die schatten te koesteren en aan te blijven spreken. En je niet te laten leiden door de waan van de dag, door de onbenullige dagelijkse gewoontes of dwingende activiteiten die strijden om voorrang. Wat kan nou belangrijker zijn dan de liefde? Ik kan niks bedenken.’ 

Laten we proosten op de liefde, de onverschrokken liefde!

Marthe van der Noordaa

Relatiecoaching

In een andere tijd verkeren

Het begint met een bepaalde onrust in me. 
Een gevoel van ergens naar op zoek zijn zonder richting. 
Maar ook met iets van vervreemding. ‘Het past niet, ik pas niet.’ 

Ik begrijp steeds minder van de wereld om me heen. 
Ik snap veel niet van de keuzes die gemaakt worden, 
van het wegkijken, het uitstellen. 
Wat is de waarde van geld als schoonheid verdwijnt? 
Wat hebben we aan de Meta virtual reality van Mark Zuckerberg
als mensen steeds eenzamer zijn en behoefte hebben aan bezoek? 
Wat heb je aan industriële ontwikkeling als de aarde sterft?
Wat doe je als alles schreeuwt ‘help, red mij, het gaat niet meer!’ 
en leiders zeggen ‘is goed, over 10 jaar’. 

In die wereld voel ik mij een vreemdeling. 
En niet alleen nu, toen ik jong was had ik ook van die momenten.
Dat ik soms uitzoomde en dacht ‘dit is een rare wereld,
met rare oplossingen, die ik niet begrijp.’
Wie is er gek? 
Dat is meestal mijn cue.

Dan weet ik dat het tijd wordt om te schrijven, in mijn dagboek,
aan een stuk, een artikel, op mijn Weblog. Liefst langdurig,
zodat ik me ergens in kan vastbijten. 
Anders glijd ik weg, machteloos, dolend en grumpy. 
Een boek zou goed zijn. Het is ook alweer even geleden, 
mijn laatste boek kwam uit in 2016. 
Maar ik heb geen idee. 
Ja, misschien een paar losse draadjes.
Maar niet echt, dat ene.

Fail better

Try    Fail

Try again    Fail better

Samuel Beckett

Dit citaat is voor mij een grote steun nu ik weer aan het schrijven ben en aan het eind van de dag met regelmaat denk: goeie poging, maar bij lange na niet wat het moet zijn?
Fail better. Het leven zit vol opnieuw proberen en falen. Steeds een beetje beter falen, dat wel. Voor iemand als ik, die altijd goed wil doen, is dat een hele opluchting.
Misschien wel de belangrijkste les die ik op de Theaterschool heb geleerd; dat je niets kunt scheppen zonder te falen. Het is maar heel zelden in één keer raak. En als het wel zo is, is het vaak niet te begrijpen dus kan je er ook niet op inzetten.

De frustratie van het falen werpt je terug op jezelf. Je zult iets anders moeten verzinnen, uit een ander vaatje tappen, dieper in jezelf moeten duiken. In het doorgaan en blijven zoeken, zul je vinden. Voorbij het meest voor de hand liggende, voorbij de techniek en de skills. Ik kan op mijn techniek altijd wel een potje schrijven, maar is dat interessant? Nee, niet voor anderen en zeker niet voor mezelf. Ik zou het wel willen, want ik heb niet altijd zin in die zoektocht van struikelen, mezelf omhoog hijsen en weer verder zoeken.
En tegelijkertijd wil ik wel dat onbestemde gebied in om iets te vinden wat ik nog niet zie, maar wat daar ligt te wachten. En wat zich langzaam onthult, stap voor stap, of beter gezegd: val voor val.

Ik moet eraan denken door al die wapperende vlaggen in de straten met rugzakken eraan. Geslaagd!.. Wat een lang traject van falen en weer doorgaan was dat zeg, op weg naar die eerste mijlpaal: het diploma van de middelbare school. De eerste van nog vele mijlpalen, die met vallen en opstaan zijn bevochten.
Geduld en liefde..veel liefde voor het onvolmaakte, dat is wat je nodig hebt op het pad van steeds een beetje beter falen. En onderweg genieten van het uitzicht.

Ken je mij?

Vorige week gaf ik een lezing ‘Making love’ in Utrecht. Ik had materiaal voor minstens een drieluik, zo’n rijk onderwerp is het. Ik moest kiezen en heb me beperkt tot waar ik zelf veel aan heb gehad in mijn liefdesrelatie.
Het was een hele levendige avond, vol humor en verwachting en ik was verbaasd over hoe vrij ik me in het onderwerp voelde. En hoe openhartig de vragen waren van de mensen na de pauze. Dus dat wordt vervolgd. Typisch ook zo’n avond waar je bij geweest moet zijn, want achteraf hierover praten is altijd minder. Dus dat ga ik ook niet doen.

Iets wat ik er wel uit wil lichten is wat ik over de liefde zei (en wat ook opgaat voor seks): dat het over aandacht geven gaat. Ruimte maken in je dagelijks leven om elkaar onvervalste aandacht te geven en niet de relatie als sluitpost te zien. Wonderlijk hoeveel aandacht we geven aan werk, sport, hobbies, kinderen, vrienden, maar dat we vaak denken dat de liefde wel voor zichzelf zorgt? Dat wat aandacht krijgt bloeit.

Ook gaat de liefde voor mij over het loslaten van aannames over elkaar. We denken na een tijdje dat we de ander wel kennen. En dat je ‘weet waar je aan toe bent.’ Daarmee zetten we de ander vast en halen we een deel van de levendige liefde weg. Het leven zit vol groei en beweging. Iedere dag maakt de ander iets mee wat hem of haar beïnvloedt, raakt, schokt, verbaast en waar jij niet bij was.
Als je hier vanuit gaat, is de vraag ‘Hoe is het met je?’ een hele levendige vraag. Zonder vooropgezet idee dan. En met onvervalste aandacht, bijvoorbeeld bij een lekker etentje, of op een rustig moment in de luwte van de avond. ‘Hoe was je dag vandaag?’ Je weet echt niet wat er gaat komen!

Het doet me denken aan een lied van Trijntje Oosterhuis: Ken je mij?
Mooie tekst van haar vader, Huub Oosterhuis, op muziek van Stijn van der Loo.
Klinkt zo.

Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?
Ken je mij? Wie ben ik dan?
Weet jij mij beter dan ik?
(–)

Ben jij de enige voor wiens ogen
niets is verborgen van mijn naaktheid
Kan jij het hebben,
als niemand anders,
Dat ik geen licht geef, niet warm ben,
Dat ik niet mooi ben, niet veel
Dat geen bron ontspringt
in mijn diepte
Dat ik alleen dit gezicht heb,
geen ander.
Ben ik door jou, zonder schaamte,
gezien, genomen,
door niemand minder?
Zou dat niet veel teveel waar zijn?
Zou dat niet veel teveel waar zijn?
(–)

Making love wordt vervolgd op 5 oktober in Amsterdam
en op 7 november in Utrecht