Het begint met een bepaalde onrust in me.
Een gevoel van ergens naar op zoek zijn zonder richting.
Maar ook met iets van vervreemding. ‘Het past niet, ik pas niet.’
Ik begrijp steeds minder van de wereld om me heen.
Ik snap veel niet van de keuzes die gemaakt worden,
van het wegkijken, het uitstellen.
Wat is de waarde van geld als schoonheid verdwijnt?
Wat hebben we aan de Meta virtual reality van Mark Zuckerberg
als mensen steeds eenzamer zijn en behoefte hebben aan bezoek?
Wat heb je aan industriële ontwikkeling als de aarde sterft?
Wat doe je als alles schreeuwt ‘help, red mij, het gaat niet meer!’
en leiders zeggen ‘is goed, over 10 jaar’.
In die wereld voel ik mij een vreemdeling.
En niet alleen nu, toen ik jong was had ik ook van die momenten.
Dat ik soms uitzoomde en dacht ‘dit is een rare wereld,
met rare oplossingen, die ik niet begrijp.’
Wie is er gek?
Dat is meestal mijn cue.
Dan weet ik dat het tijd wordt om te schrijven, in mijn dagboek,
aan een stuk, een artikel, op mijn Weblog. Liefst langdurig,
zodat ik me ergens in kan vastbijten.
Anders glijd ik weg, machteloos, dolend en grumpy.
Een boek zou goed zijn. Het is ook alweer even geleden,
mijn laatste boek kwam uit in 2016.
Maar ik heb geen idee.
Ja, misschien een paar losse draadjes.
Maar niet echt, dat ene.
een zucht van verlichting 