En weer waren we op Vlieland deze zomer. Fietsen door de duinen, wandelen langs het eindeloze strand, schoongespoeld worden door de wind.. Hoe vaak zijn we er nu geweest? Ik weet het niet, maar het gaat nooit vervelen.
Midden op het fietspad van schelpen kwam ik een klasgenoot tegen met wie ik op de Kleinkunst heb gezeten: met twee zinnen waren we terug in de tijd, inclusief dezelfde opwinding en passie waarmee we voorstellingen maakten. En nog diezelfde dag op het strand zag ik iemand uit de begintijd dat ik in Amsterdam woonde. Ik dacht: wat is hij oud geworden. En direct daarna kaatste dat terug: zo oud ben ik dus geworden! Ik werd melancholisch. Waar zijn al die jaren gebleven?
Ik heb een stapel vakantieboeken bij me waaronder ‘De zwarte met het witte hart’ van Arthur Japin (mooi boek). Daarin lees ik: ‘Zo werden we in de tijd geplaatst als een landschap. We mochten een mijmering niet meer tot een oneindigheid rekken of een onplezierige middag reduceren tot een zucht. Aan elke hartslag werd een exacte waarde gehecht. De leegte kreeg een dimensie, de tel inhoud. Niet langer stond ons leven stil terwijl de wereld langstrok, maar wij werden zelf in beweging gezet en trokken voortaan aan de tijd voorbij.’
Als in een fotoboek blader ik door beelden uit mijn leven. Ik word nog melancholischer en wil de markante momenten terughalen en vasthouden.
Ik heb ook ‘Naakt zien’ van Padmasambhava bij me: ‘Je hele leven is een periode van tijd, als een rivier die zijn bron verlaten heeft en daar niet meer naar terug kan keren, maar ook nog niet is uitgestroomd in de oneindigheid van de oceaan. Alles is altijd in verandering. Elke ervaring is een tijdelijke situatie. Dat betekent dat je je energie kunt verleggen van het manipuleren van de wereld (het vastgrijpen, verbeteren, verwerpen etc.) naar het puur aanwezig zijn in de huidige stroom van ervaren.’
Ik klaar helemaal op! Er is niets vast te houden, wat eng. Maar ook: er is niets vast te houden, wat een vrijheid. Ieder moment is steeds nieuw. Als je dat helemaal beleeft kun je jezelf bevrijden van het beklemmende lineaire tijdsbesef.
‘Elke oogopslag, elke streling, elke kus, elk conflict, elke pijn is eenmalig. Een unieke gelegenheid om op dat moment puur en totaal aanwezig te zijn.’
Het waait op het strand. Jesse heeft een kuil gegraven en roept me. We gaan er samen in liggen. ‘Fijne kuil is dit, hè mam?’ ‘Ja, heel fijn’. Zo liggen we en kijken naar de wolken die door de wind steeds van vorm veranderen.
En de tijd strekt zich uit.
een zucht van verlichting 