We dachten: laten we het doen en niet te lang nadenken, gewoon gaan. De boel pakken en de oversteek maken. De oversteek naar zee. Zo voelt dat, als je in het oosten van Nederland woont en naar de zee rijdt. Een oversteek dwars door het land naar de andere kant. Met de kilometer komt er dan bij mij meer lucht en ruimte, om die eeuwig loerende allergie heen die alles versmalt. Dit was in oktober, nu is het maart en hebben we onze boerderij verkocht, een nieuw huis gevonden en verbouwd en gaan we in mei aan zee wonen. Zo snel is het gegaan!
En toen ineens kwamen de beren, de angsten en de tranen. Een soort ontreddering kwam er over me, na 18 jaar op de boerderij, waar onze kinderen zijn opgegroeid. Bij het loslaten van het vertrouwde Zutphen, met die fijne mensen. Maar vooral: na 24 jaar met onze lieve buurtjes/zielsgenoten, komt er nu een einde aan onze samenwoonmissie.
Alles kwam op losse schroeven. Regelmatig lag ik wakker in de nacht en voelde ik m’n lijf schudden, of was het mijn geest die rammelde en riep: ‘ik wil blijven, blijven bij wat ik heb, en al die jaren heb opgebouwd, bij wat ik ken en weet dat goed is!’
Een keer ben ik in de nacht mijn bed uit geslopen en op Funda gaan kijken naar huizen in Zutphen (en natuurlijk een superleuk huis gezien, waar niets aan hoefde te gebeuren). Om mezelf te sussen met een tussenfase; wel weg maar toch dichtbij.
En toen viel mijn oog op een tekst van de Dalai Lama, die me hielp bij mijn ontreddering.
Er zijn slechts twee dagen in het jaar dat er niets kan worden gedaan. De ene heet ‘gisteren’ en de andere ‘morgen’. Vandaag is het de juiste dag om te beminnen, te geloven, te doen en vooral om te leven.
Het willen vastklampen aan wat ik ken en weet dat goed is, is net zozeer aan verandering onderhevig als ik mezelf dat zou toestaan. Ik weet dat, maar o wat heeft dat verleden een vertrouwde en koesterende werking.
De angst voor dat we geen idee hebben waar we in gaan belanden, is toekomst. Ook dat is eigenlijk doorlopend aan de hand in mijn leven, ook als ik nu weer zie hoeveel veranderingen er gaande zijn in mijn werk. Maar ook in huis, sinds de oudste twee kinderen op kamers zijn gaan wonen, is mijn leven ook weer gaan schudden.
Het is niet vast te pakken, het is niet te continueren.
Wel is het loslaten en afscheid nemen een heus gevoel, en vloeien de tranen echt.
Wat blijft: vandaag. Steeds weer hier blijven, vandaag beleven. De dag om te geloven, dromen te volgen, voluit te leven en te beminnen. Als ik het met iemand wil, deze oversteek, dan is het met mijn lief.
Tot de volgende keer allemaal, vanuit Bergen
een zucht van verlichting 